«Να υπερασπιστούμε το ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού!»
συνέντευξη στη Λίλιαν Καραβιτάκη
Ο συμπολίτης μας Γιώργος Κόκκας είναι γνωστός δικηγόρος και αγωνιστής εδώ και πολλά χρόνια του πολιτειακού προτάγματος της Άμεσης Δημοκρατίας. Ως συντονιστής του «Ελληνικού Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας- Ε.Κ.Α.Δ.» έχει προβεί σε πλήθος δραστηριοτήτων που προωθούν την πολλά υποσχόμενη πολιτική αυτή κοσμοθέαση. Οι πρωτοβουλίες του για τη δημιουργία του «Δημοβουλίου Πολιτών» και της «Δημοπόλεως» αποσκοπούν στο να λάβει σάρκα και οστά αφενός μία ενιαία πολιτική βάση όλων των συνειδητά αντιστεκόμενων Ελλήνων και αφετέρου ένα μοντέλο ζωής μας βασισμένο στην «πόλη», όπου καθένας διάγει, περισσότερο από το κράτος ή τις πολυεθνικές εκδοχές της παγκοσμιοποίησης : για να είναι το μέλλον της χώρας στα χέρια μας, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Γιώργος Κόκκας…
Στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου το «Ε.Κ.Α.Δ.» των ομοϊδεατών του σ. Κόκκα συνεργάζεται κατ’ αρχήν με το κόμμα της «Λαϊκής Ενότητας» που ηγείται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στα πλαίσια μιας ευρύτερης θεώρησης για ένα «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ- Ε.Α.Μ. για εφαρμογή του ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ 2015», όπως διευκρινίζει με σχετική επίσημη δήλωσή του στον Άρειο Πάγο και στη Βουλή. Σύμφωνα με την απόφαση του «Ε.Κ.Α.Δ.», «δηλώνουμε τη συνέχιση της συμμετοχής ανεξάρτητων Ελλήνων πολιτών που διεκδικούμε εφαρμογές Άμεσης Δημοκρατίας και Παράλληλων Θεσμών στα κοινά, ενώ αναβαθμίζουμε την άσκηση της προβλεπόμενης κατ’ άρθρο 1, παρ. 2 του Συντάγματος λαϊκής κυριαρχίας, ως θεμελίου του δημοκρατικού Πολιτεύματος, όπως εκφράστηκε και με το «ΟΧΙ» του Ελληνικού Λαού στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 κατά τις επικείμενες εθνικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015, οπότε και στο συμβατικό πολιτικό επίπεδο θα υποστηρίξουμε την ίδια ημερομηνία με συμβολική συμμετοχή κατ’ αρχήν το πλέον εκπροσωπούμενο ήδη στη Βουλή πολιτικό κόμμα της «Λαϊκής Ενότητας», που μας δίνει δυνατότητες πραγματοποίησης της πολιτικής αμεσοδημοκρατικής μας δράσης».
Λίλιαν Καραβιτάκη (Λ.Κ.): Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για τη συμμετοχή σας στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, σε συνεργασία με το κόμμα της Λαϊκής Ενότητας;
Γιώργος Κόκκας (Γ.Κ.): Το «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ», όπου εκτιμούμε ότι εντάσσεται και η «ΛΑΊΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ», σύμφωνα και με σχετικές δημόσιες απόψεις του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανόλη Γλέζου είναι μία κορύφωση μιας μακράς πορείας περί την Άμεση Δημοκρατία, η οποία έχει αρκετά διαφορετικά στις αφετηρίες της χαρακτηριστικά, αλλά το γεγονός ότι έχουμε κάποιας μορφής διαφορετική πλέον κατάσταση στην Ελλάδα λόγω του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, δηλ. η ίδια η ανάγκη αποτελεσματικής εφαρμογής αυτού του βασικού εργαλείου της Άμεσης Δημοκρατίας, που είναι το Δημοψήφισμα, καθόρισε την στάση μας. Δηλ. να υπερασπιστούμε το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού στις έξωθεν επιβολές, όπως ετέθησαν με τα δύο πακέτα προτάσεων για τα οποία ρωτήθηκε ο Ελληνικός Λαός! Με αυτή την έννοια λοιπόν ήταν αναπόφευκτο με την ταχύτητα των γεγονότων που ακολούθησαν το Δημοψήφισμα, η πρώτη οργανωμένη αντίδραση και μάλιστα με ένα έρεισμα εξεγερμένων στις κυβερνητικές πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ βουλευτών του και χωρίς ακόμη να ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα με τις εκλογές, μας οδήγησε στην βαθιά μας πεποίθηση, που ήδη από τα «γ΄ ΚΛΕΙΣΘΕΝΕΙΑ» του 2011, (δηλαδή τις ετήσιες γιορτές μας που δια έβδομη συνεχή χρονιά συνεχίζουμε και φέτος με εναρκτήρια πάντα εκδήλωση στην Πνύκα την 15η Σεπτεμβρίου στις 18:00) διεκδικούμε, δηλ. τη «Συσπείρωση για την (άμεση) Δημοκρατία».
Λ.Κ.: Πώς φαντάζεστε το πολίτευμα της Ελλάδος με την Άμεση Δημοκρατία που πρεσβεύετε;
Γ.Κ.: Το πολίτευμα της Άμεσης Δημοκρατίας είναι ένα πολίτευμα αειφόρου περιφερειακής ανάπτυξης. Εξ’ ορισμού η Άμεση Δημοκρατία πρέπει να αποκλείει ή να περιορίζει τον ρόλο των «ενδιάμεσων», δηλ. των αντιπροσώπων. Αυτό για να γίνει πρέπει ή να γίνεται σε χώρους όπου η σχέση πληθυσμού να είναι τέτοια, ώστε να μην χρειάζεται αντιπροσώπευση, να υπάρχει δηλ. αμεσότητα, να γνωρίζονται οι πολίτες, άρα σε πόλεις, σε κοινότητες σε πρώτο επίπεδο και μετά με ομοσπονδιακές και συνομοσπονδιακές σχέσεις να φτάνουμε στο εθνικό κράτος και στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο.
Ένα τέτοιου είδους μοντέλο θα μπορούσε να θεωρηθεί διοικητικά ότι είναι της Ελβετίας, που είναι χωρισμένη σε κοινότητες, σε ομοσπονδιακά κρατίδια και στο εθνικό πολυπολιτισμικό κράτος της Ελβετίας στο τέλος. Μια τέτοια δομή οραματιζόμαστε και για την Ελλάδα, αλλά βέβαια με σοβαρά διαφορετικά χαρακτηριστικά, που να βασίζονται και στην παράδοση την Ελληνική, που δεν την είχαν οι Ελβετοί, και γενικότερα στις καταστάσεις που οφείλουν να ληφθούν με μεγάλη προσοχή υπ’ όψη, γιατί η Ελλάδα είναι σε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών και γεωγραφικών στρατηγικών επιδιώξεων , ειδικά τώρα με τα επιτέλους αποκαλυφθέντα μας πετρέλαια και τους υδρογονάνθρακες. Αυτό δημιουργεί άλλα προβλήματα και πρέπει να συνυπάρξει όλο αυτό το μοντέλο της περιφερειακής αυτοδιοίκησης και άμεσης δημοκρατίας με σοβαρή υπεράσπιση των εθνικών μας συνόρων.
Λ.Κ.: Κε. Κόκκα, τώρα που η χώρα μας βρίσκεται υπό πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, με όλες τις παραμέτρους που επιπροσθέτως μπορούν να προκύψουν, όπως είναι η διάλυση της άμυνας της χώρας, με άμεσο αποτέλεσμα την συνεχόμενη εισροή τεραστίων αριθμών λαθρομεταναστών και κατάληψη πολλών νησιών μας από αυτούς, πιστεύετε πως η εφαρμογή ενός πολιτεύματος όπως αυτό της Άμεσης Δημοκρατίας, θα βοηθούσε στην παρούσα φάση;
Γ.Κ.: Όχι απλώς θα βοηθούσε, αλλά αποδεικνύεται ότι η περιορισμένη κοινωνική ενσωμάτωση προσφύγων και όχι λαθραίων και ύποπτων στοιχείων με αμεσοδημοκρατικές μόνο αποφάσεις των τοπικών πληθυσμών είναι αναγκαία! Όπως ξέρετε και στην Ελβετία που είναι ένα σημείο αναφοράς, αλλά και επειδή είχε η ίδια η χώρα ανάλογα γεωστρατηγικά προβλήματα, προτού πάει ο Καποδίστριας για να της δώσει το φως το ελληνικό μέσω του Συντάγματος του Ελβετικού, όπου πάνω στις σκέψεις του στήθηκε, είχανε και αυτοί θέματα με τους Γερμανούς, τους Γάλλους… γενικά τα τμήματα τα οποία οι ίδιοι οι πληθυσμοί της Ελβετίας ανήκουν και που είχανε επί αιώνες μακροχρόνιους πολέμους. Είναι λοιπόν εκ πρώτης όψεως απορίας άξιο πώς αυτός ο λαός διατηρήθηκε, με «το όπλο παρά πόδα» και συνεχή επιστράτευση πολιτών-οπλιτών, χωρίς να επηρεάζεται από όλα αυτά τα τεράστια ρεύματα και συγκρούσεις.
Και η απάντησή μου είναι η εξής: Federazione Ηelvetica! Γιατί και πριν από τον Καποδίστρια, ουσιαστικά από τον 13ο αιώνα ξεκίνησε αυτή η αυτονομία των καντονίων, τότε είχαν μία άλλη μορφή πιο φεουδαλιστική, όμως πάντα στην Ελβετία υπήρχε κάτι το δημοκρατικό. Αυτός ο ορεσίβιος λαός είχε κάποιες αντιστοιχίες με τους κατατρεγμένους Έλληνες στην φάση της τουρκοκρατίας, που ουσιαστικά στις Κοινότητες τις ορεινές της ηπειρωτικής και της νησιωτικής Ελλάδας, των ακτών για τους πειρατές και των βουνών για τους Τούρκους, μπόρεσαν και έστησαν την Άμεση Δημοκρατία. Γιατί οι Ελληνικές Κοινότητες της Τουρκοκρατίας είναι ακριβώς το έμπρακτο παράδειγμα της διάσωσης του Ελληνισμού με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Εκεί δημιουργήθηκαν γύρω από τους πλατάνους και τις πλατείες των χωρίων, οι Συνελεύσεις πολιτών, που δημιούργησαν πρότυπα συνεταιριστικής και αυτοδιαχειριστικής αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας.
Γεγονός είναι ότι κάποια χωριά και περιοχές της χώρας έκαναν ευρύτερες συμπράξεις, που εμείς τις ονομάζουμε «συμπολιτείες» , όπως και έγινε και με την αντίστασή μας στους Λατίνους της αρχαιότητας, όπου είχαν ακριβώς τέτοιες επιζητούμενες και σήμερα κοινωνικοπολιτικές δομές. Και σήμερα χρειαζόμαστε πέραν της άμεσης δημοκρατίας με συνελεύσεις στην πλατεία και την άμισθη ενεργοποίηση της γνώσης και σοφίας των Ελλήνων της τρίτης ηλικίας με τους «δημογέροντες» και την άμεση εμπλοκή των νεότερων στα κοινά με τους «δημοβουλευτές», με βάση λειτουργίας το πρότυπο που μας παρέδωσε στα χρόνια των μνημονίων το «Δημοβούλιο Πολιτών- www.dimovoulio.gr », που είναι μία εφαρμογή άμεσης δημοκρατίας. Αναζητούμε τέτοια χαρακτηριστικά όπως η κυκλικότητα στην εναλλαγή αξιωμάτων, η ανακλητότητα, όταν κάποιος δεν τα καταφέρνει να ασκήσει εξουσία και η κλήρωση, με την έννοια ότι ελεύθερα συμμετέχουν στα κοινά όσοι θα μπορούσαν να αναλάβουν θέση ευθύνης και με άλλα μέσα. Σημαντικότερες είναι οι νομοθετικές πρωτοβουλίες πολιτών, όπως αυθόρμητα και πιο αυθεντικά λειτουργούσε η σοφία η λαϊκή ως παράγων ενός εθιμικού δικαίου, μιας απονομής του κοινού περί δικαίου αισθήματος και ίσως και των λαϊκών εθίμων, που ορίζονται ως κανόνες δικαίου ( εξίσου με τους Νόμους που παράγει η Βουλή των δήθεν αντιπροσώπων μας ) από τον Αστικό Κώδικα.
Εδώ είναι λοιπόν μία μεγάλη διαφορά την οποία εμείς επιχειρούμε με τις εφαρμογές του Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας να πραγματοποιήσουμε, δηλ. το λεγόμενο εθιμικό δίκαιο. Ο νόμος λοιπόν παράγεται από την βουλή των πολιτικών, το έθιμο όμως παράγεται από τους πολίτες. Και αυτή είναι η δικιά μας άποψη περί συμμετοχής, περί νομοπαρασκευαστικής διαδικασίας.
Λ.Κ.: Συμφωνώντας μαζί σας στο γεγονός ότι η δημιουργία των Δημοβουλίων αυξάνει την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας μας, καθώς βάζει και τους πολίτες σε σκέψη με άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση της διανοητικότητάς τους, παρ’ όλα αυτά φοβούμαι πως λόγω της έλλειψης αισθήματος αλληλεγγύης και την εγωιστική έπαρση που μας διακατέχει ως λαό, μήπως μέσα από την εφαρμογή ενός τέτοιου είδους πολιτεύματος ευνοηθεί η δημιουργία πόλεων-κρατών όπως στην Αρχαία Ελλάδα;
Γ.Κ.: Όχι, και εν πάση περιπτώσει αυτό δεν είναι φόβος, αλλά είναι ζητούμενο. Όχι με την έννοια της διασποράς και της διένεξης ή των πολέμων όπως ο Πελοποννησιακός, αλλά με την έννοια της άμιλλας και της αυτονόητης εάν θέλετε ανταγωνιστικότητας, η οποία δεν θα πρέπει να περιορίζεται στον ατομικισμό, όπως σωστά αναφέρατε, αλλά θα πρέπει να είναι συλλογικός ανταγωνισμός, όπως ας πούμε έχει η Αθήνα με την Θεσσαλονίκη, ή όπως έχει η Λάρισα με τον Βόλο, το Ηράκλειο με τα Χανιά κτλ.
Αυτές είναι πόλεις που ανταγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Θα μπορούσε λοιπόν αυτή η ανταγωνιστικότητα, εάν την δούμε από την θετική πλευρά της, να δώσει καρπούς ανάπτυξης, αρκεί να γίνεται με όρους συλλογικότητας, είτε στα επίπεδα που εμείς βάζουμε την δομή της μελλοντικής ανθρώπινης κοινωνίας, δηλ. την υπέρβαση του εγώ και του νοικοκυριού που λένε οι οικονομολόγοι, στην κοινότητα οικονομικής και κοινωνικής αλληλεγγύης συμπολιτών. Δηλ. άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα ή γενικότερα με κάτι κοινό που τους συνδέει φιλικά είτε από χόμπι, είτε από επιστήμη, είτε και συγγενικά, θα μπορούσαν με βάση τους όποιους δεσμούς συνοχής έχουν να στήσουν αυτές τις Κοινότητες Οικονομικής και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συμπολιτών , που λειτουργούν με κοινή χρήση αγαθών, υπηρεσιών και γνώσεων των μελών τους. Ουσιαστικά μέσα από τον τρόπο χρήσης των αγαθών μπορούν να εξοικονομούν πόρους, και μάλιστα να έχουν πρόσβαση σε υλικά πολύ περισσότερα απ’ ό,τι έχουν ως απλοί καταναλωτές.
Θα μπορούσαν λοιπόν αυτές οι μικρές κοινωνίες ανθρώπων να μοιράζονται υλικά αγαθά τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν από πολλούς, όπως είναι κάποιες ηλεκτρικές συσκευές, π.χ. πλυντήρια και να διαθέσουν την εξοικονόμηση χρημάτων προς ικανοποίηση άλλων αναγκών που δεν θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν με βάση το καπιταλιστικό πρότυπο.
Λοιπόν το κύτταρο της Άμεσης Δημοκρατίας είναι κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα προκύψει λόγω της ανεργίας και λόγω της κρίσης. Θα λέγαμε ότι πιο πιθανό είναι να προκύψει αυτό το άριστο πολίτευμα τώρα με την κρίση, όταν οι νέοι άνεργοι θα πεινάσουν, ειδικά με το τρίτο μνημόνιο με μεγάλη βεβαιότητα, και θα αναγκαστούν να μείνουν μαζί. Συγχρόνως, λόγω έλλειψης αγροτικής παιδείας, θα προσπαθήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε χέρσες γαίες που είτε θα διατεθούν από δήμους, εκκλησία ακόμη και από ιδιώτες ηλικιωμένους, που έχουν στην κατοχή τους ανεκμετάλλευτες εκτάσεις και θα βρεθεί η κοινωνική δυναμική του πώς θα προσαρμοστούν, να στήσουν τέτοιες κοινότητες Αλληλεγγύης.
Αυτό λοιπόν μεσοπρόθεσμα θα γίνει το βασικό μοντέλο διαβίωσης, όπου θα χωράει σε αυτή την κοινότητα και η χήρα και το ορφανό και ο διαζευγμένος. Έτσι δεν θα υπάρχει μονάχα το νοικοκυριό με την κλασική έννοια. Εκεί λοιπόν θα είναι και μία έκφραση δημοκρατίας, γιατί θα πρέπει να δουν στην πράξη πώς θα διαχειρίζονται αμεσοδημοκρατικά και ισότιμα την χρήση των αγαθών ή των υπηρεσιών και προχωρώντας ακόμα υψηλότερα -σε επίπεδο δήμων- να δημιουργήσουν οι πολίτες ένα πλήρες οικονομικό σύστημα, αυτό που εμείς αποκαλούμε ΜΝΑ, δηλ. Μη Νομισματικές Ανταλλαγές, ως αποτιμητή ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών και γνώσεων .
Λ.Κ.: Κε. Κόκκα, θα θέλατε ως δικηγόρος των εργαζομένων στην ΕΡΤ να μας πείτε δύο λόγια για την υπόθεση αυτοκτονιών εργαζομένων της ΕΡΤ μετά τις απολύσεις τους;
Γ.Κ.: Είναι κάτι πολύ συνταρακτικό, αυτό το αιφνιδιαστικό του θανάτου μιας δημόσιας εταιρείας, και μάλιστα με σημαντικό σκοπό για τους Έλληνες, όπου με βάρβαρο τρόπο αιφνιδίασε όλους τους εργαζομένους και τους άλλαξε τρόπο ζωής! Αυτό είναι ένα άγος για την Νεοελληνική κοινωνία, το οποίο δυστυχώς, μεταξύ άλλων, οδήγησε κάποιους ευαίσθητους συναδέλφους μας και σε αυτά τα απονενοημένα διαβήματα της αυτοκτονίας… Αυτό νομίζω ότι είναι μέσα στα πλαίσια των ποσοστών των ευαισθητοποιημένων, ή των ανθρώπων που δεν έχουν ίσως αυτή την δύναμη ή την φιλοσοφική προπαίδεια για να αποφύγουν κάτι τέτοιο και δυστυχώς συνέβη. Κι αυτό ως αποτέλεσμα της βίας που άσκησε το κράτος με τον βίαιο θάνατο της ΕΡΤ, αλλά οι προτάσεις μας για συνέχιση του αυτοδιαχειριστικού μοντέλου της ΕΡΤ , που βρήκαν ήδη και δικαστική δικαίωση, αφιερώνονται στη μνήμη τους.