Aπόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του υποψήφιου Ευρωβουλευτή Γιώργου Λ. Κόκκα.
Κομβικό σημείο για την κατανόηση του μοντέλου λειτουργίας των σύγχρονων εκκλησιών του δήμου σε μια οργανωμένη Πολιτεία αποτελεί το ζήτημα των σχέσεων διοίκησης που τις συνδέουν αρμονικά σε διάφορα επίπεδα τοπικά, περιφερειακά, εθνικά και διεθνικά. Για να αντιμετωπίσουμε την ορθή διοικητική οργάνωση μιας υγιούς ανθρώπινης κοινωνίας σε σχέση με την δεινή κατάσταση που περιγράψαμε, θα πρέπει να απαγκιστρωθούμε από τα δεδομένα μιας στρεβλής ανάπτυξης των ανθρώπινων κοινωνιών που την υπαγόρευσαν διάφορα μεγάλα και μικρά συμφέροντα και όχι οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, και να προσεγγίσουμε τις ιδανικές κατ’ αρχήν μορφές οργάνωσης που θα μπορούσε κάποιος να προτείνει με αγαθή προαίρεση, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη τα υφιστάμενα κεκτημένα. Κατόπιν θα πρέπει να διακρίνουμε ποιες από αυτές τις προτάσεις είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν στη σύγχρονη εποχή και κάτω από ποια δεδομένα και σε ποιους χώρους ή σε ποια χώρα της υφηλίου, ώστε να είναι εφαρμόσιμες και να προβλέψουμε ταυτόχρονα τις διαδικασίες μιας μετάβασης σε αυτό το ιδανικό προτεινόμενο μοντέλο.
Με αυτό τον τρόπο σκέψης που ακολουθεί τα συμπεράσματα της διαλεκτικής μας σκέψης που αναπτύχθηκαν στα κεφάλαια θέση-αντίθεση-σύνθεση του πονήματος αυτού θεωρούμε ότι πρέπει να αναζητηθούν πρώτιστα τα κύτταρα συλλογικής συμβίωσης που ξεπερνούν τα άτομα και τον ατομικισμό, ώστε να δημιουργούν τις πρώτες συλλογικότητες συμβίωσης που αποδίδουν τα μέγιστα ή τουλάχιστον πολύ καλύτερα από την άναρχη κατάσταση της σημερινής συλλογικής μας ζωής, όπου αμέσως μετά το άτομα και την οικογένειά του είναι ο δήμος ως μια πρωτοβάθμια μορφή τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά πλέον είναι ήδη πολύ μεγάλων διαστάσεων (ειδικά μετά τον νόμο του 2011, που συνένωσε πολλούς Καποδιστριακούς –όπως λεγόταν τότε- δήμους σε μεγάλες πληθυσμιακές και διοικητικές μονάδες υπό το λεγόμενο διοικητικό μοντέλο Καλλικράτης ). Κάπου ανάμεσα στο άτομο-οικογένεια και τον δήμο πρέπει να αναζητηθεί η πρακτική ανάγκη δημιουργίας της σύγχρονης κοινότητας ατόμων, που όπως σε άλλο κεφάλαιο του πονήματος αυτού αναλύουμε λεπτομερώς, θα λειτουργεί ως κοινότητα οικονομικής και κοινωνικής αλληλεγγύης συμπολιτών. Αυτό ακριβώς θεωρούμε και προτείνουμε να είναι το βασικό κύτταρο βιωματικής έκφρασης της συλλογικής ζωής των μελών κάθε κοινότητας, που θα λειτουργεί αυτοδιαχειριστικά και με κανόνες άμεσης δημοκρατίας δηλαδή χωρίς ενδιαμέσους μεσολαβητές ή αντιπροσώπους των ατόμων – μελών της κάθε κοινότητας.
Αυτές οι κοινότητες οικονομικής και πολιτική αλληλεγγύης συμπολιτών θα συναπαρτίζουν στο ανώτερο επίπεδο κάθε δήμου με μια μορφή ομοσπονδιακής μορφής τον ενιαίο σύγχρονο δήμο κατοίκων κάθε περιοχή στη χώρα εφαρμογής του ΣΕΔοκρατικού πολιτεύματος.
Οι υπάρχοντες δήμοι της χώρας εφαρμογής του πολιτεύματος αυτού, που θεωρούμε ότι μπορεί να είναι η Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας θα λειτουργούν μεταξύ τους κατά ανάλογο τρόπο ομοσπονδιακών σχέσεων σε ένα τριτοβάθμιο επίπεδο περιφέρειας ή νομού της χώρας σε μια ανελικτική πορεία συνολικής ομοσπονδιακής δομής από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) και στην κατεύθυνση του κεντρικού πολυεθνικού κράτους σε ένα τέταρτο βαθμό οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών που επίσης ομοσπονδιακά θα ανέρχεται μαζί με άλλα κράτη σε ένα πέμπτο βαθμό ηπειρωτικής ομοσπονδιακής δομής, όπως είναι πχ. η ευρωπαϊκή ένωση και σε ένα έκτο βαθμό αυτοδιοίκησης από κάτω προς τα πάνω θα πρέπει να λειτουργεί ομοσπονδιακά η Οικουμένη υπό το πρίσμα πάντα της ΣΕΔοκρατικής αντίληψης. Δηλαδή σε όλα τα επίπεδα αυτοοργάνωσης της συλλογικής ανθρώπινης ζωής με αυτοδιαχείριση και άμεση δημοκρατία θα πρέπει να πρυτανεύουν οι αρχές των ΣΕΔ, που σήμαινε ότι η λήψη των αποφάσεων που αφορούν όλα αυτά τα επίπεδα συλλογικής ζωής θα γίνεται από όλους ισότιμα τους συμμετέχοντες με δημοψηφίσματα σε κάθε επίπεδο , αφού αυτά προλειανθούν εισηγητικά με προβουλεύματα που επεξεργάζονται τα δημοβούλια κάθε επιπέδου οργάνωσης.
Αυτή ακριβώς η δομή οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών με ομοσπονδιακές σχέσεις από κάτω προς τα πάνω είναι ακριβώς στον αντίποδα της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης που προσπαθεί να κατασπαράξει υπό το κράτος των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων με αποφάσεις και εντολές άνωθεν (από πάνω προς τα κάτω) με τρόικες ιμπεριαλιστικών συμφερόντων όλα τα έθνη, τα κράτη, τους λαούς και τους μεμονωμένους πολίτες της γης σε ένα ισοπεδωτικό τρόπο ζωής που οδηγεί τους ολιγάρχες της γης να σκλαβώνουν τον κόσμο ολόκληρο ενώ η προτεινόμενη μορφή της ΣΕΔοκρατίας δηλαδή η εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας, με τα προαναφερθέντα μοντέλα είναι ακριβώς το αντίθετο για να καταπολεμήσουμε από κοινού τις τερατογενέσεις της παγκοσμιοποίησης.