Άμεση Δημοκρατία (β).

Εάν δεν την επιβάλλουμε, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας – οπότε δεν θα πρέπει να έχουμε παράπονα όταν λεηλατείται η περιουσία μας, όταν βασιλεύει η πολιτική διαφθορά, καθώς επίσης όταν μετατρεπόμαστε σε σκλάβους χρέους της ελίτ.

Άποψη

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές στην ευεργετική για την πατρίδα μας υιοθέτηση του πολιτεύματος της Άμεσης Δημοκρατίας (άρθρο) – όπως επίσης στο «Ρέκβιεμ της Δημοκρατίας» τον Απρίλιο του 2010, λίγο πριν από την εισβολή του ΔΝΤ στην Ελλάδα (ανάλυση).

Φυσικά δεν εννοούμε την εισαγωγή της σε χώρες όπως η Κίνα, στις οποίες ο πληθυσμός, η παράδοση, καθώς επίσης πολλές άλλες ιδιαιτερότητες δεν το επιτρέπουν ακόμη – αλλά ειδικά σε Έθνη όπως το δικό μας, με μία μοναδική παράδοση στο συγκεκριμένο πολίτευμα, καθώς επίσης με γνωστά τα αποτελέσματα του στον πολιτισμό και στην εθνική ευημερία (Χρυσούς αιώνας κλπ.).

Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε πως μόνο μέσα σε μία πραγματική Δημοκρατία είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να υποστούν τις απαραίτητες θυσίες για την ευημερία της χώρας τους – αφού, περισσότερο από ότι στα άλλα καθεστώτα, κατανοούν απόλυτα και αντιμετωπίζουν άφοβα την πραγματικότητα (κείμενο).

Πιστεύουμε επίσης ότι, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν είναι το τέλος της ιστορίας της Δημοκρατίας στον πλανήτη – πόσο μάλλον αφού η Δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ως μία ολοκληρωμένη, μη εξελίξιμη κατάσταση.

Ουσιαστικά, το να μπορούμε να την αναζωογονούμε συνεχώς, να την καλυτερεύουμε και να την εξελίσσουμε, είναι απαραίτητη προϋπόθεση της διατήρησης της – διαφορετικά, αργά ή γρήγορα, ειδικά σε εποχές που η οικονομική ανάπτυξη παύει να υφίσταται, η Δημοκρατία μετατρέπεται πολύ εύκολα σε «ξενοκρατούμενη ολιγαρχία» (εάν δεν επικρατήσει τελικά ο ολοκληρωτισμός).

Είμαστε λοιπόν απολύτως σίγουροι ότι, χωρίς την υιοθέτηση της Άμεσης Δημοκρατίας δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από τη σημερινή κρίση – γεγονός που μπορεί να είναι ίσως «μοιραίο ή προδιαγεγραμμένο», κρίνοντας από την αδιαφιλονίκητη αδυναμία όλων των υφισταμένων πολιτικών κομμάτων, όσον αφορά τους «ηγέτες τους, το στελεχιακό τους δυναμικό, τις ικανότητες, την επάρκεια, τα προγράμματα διακυβέρνησης της χώρας, τους στόχους κοκ. (άρθρο).

Απλούστερα, πιστεύουμε πως εάν δεν πάρουμε μόνοι μας τη ζωή μας στα χέρια μας, παύοντας να περιμένουμε το «σωτήρα πολιτικό» ως τον «από μηχανής Θεό» που θα μας οδηγήσει στον παράδεισο, δεν πρόκειται να δούμε «φως στο τούνελ». Αντίθετα, το σκοτάδι θα γίνεται όλο και πιο βαθύ, άγριο, οδυνηρό και τρομακτικό – ενώ θα αυξάνονται συνεχώς οι πιθανότητες να βυθιστούμε σε μία «πύρινη κόλαση», για πάρα πολλές δεκαετίες.

Πόσο μάλλον με έναν άβουλο καπετάνιο στο «βαρύ τιμόνι» της πατρίδας μας και με ένα «ανοικονόμητο» πλήρωμα που δεν έχουν απολύτως καμία ναυτική ικανότητα, που δεν γνωρίζουν καν το λιμάνι προορισμού του, καταπονημένου από την καταιγίδα έξι ολόκληρων χρόνων, ελληνικού πλοίου, που χρησιμοποιούν ξένη πυξίδα, χωρίς καν να γνωρίζουν τη λειτουργία της και που ρίχνουν συνεχώς περισσότερους επιβάτες στη θάλασσα – ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των πειρατών, οι οποίοι έχουν καταλάβει και λεηλατούν ανεμπόδιστα το δύστυχο καράβι.

Βέβαια, όπως αποδείχθηκε από το μοναδικό ίσως καλό που θα μπορούσε να κάνει για την Ελλάδα ο Εφιάλτης του Καστελόριζου, από το δημοψήφισμα για το PSI δηλαδή που πρότεινε το 2011 (άρθρο), με αποτέλεσμα να διαστρεβλωθεί η θέση του από όλα τα διατεταγμένα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία το συνέδεσαν αυθαίρετα με δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη στην Ευρωζώνη, η Άμεση Δημοκρατία έχει πανίσχυρους εχθρούς – την παγκόσμια και εγχώρια ελίτ, καθώς επίσης όλους τους πολιτικούς της Δύσης, αφού θα διακινδύνευε θανατηφόρα η θέση και η ισχύς τους.

Θα μπορούσε όμως να επικρατήσει, εάν σύσσωμοι οι Πολίτες απαιτούσαν την υιοθέτηση της, απειλώντας με το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουν – με την πολιτική ανυπακοή, καθώς επίσης με τη μαζική ανάληψη των τραπεζικών καταθέσεων τους.

Δυστυχώς βέβαια, αρκετοί συμπολίτες μας πιστεύουν ότι, η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμη ώριμη να λειτουργήσει με ένα τέτοιο σύστημα. Άλλοι πάλι, υιοθετώντας τις αντιλήψεις του Πλάτωνα, θεωρούν πως δεν πρέπει καν να ψηφίζει κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα ο λαός, λόγω της γενικότερης άγνοιας του, αλλά μόνο οι «εκλεκτοί» – οι μορφωμένοι, οι ενημερωμένοι και οι, δήθεν τεκμηριωμένα, υπεύθυνοι Πολίτες.

Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε πως η άμεση δημοκρατία είναι το μοναδικό πολιτικό σύστημα που εξελίσσει, μορφώνει, ενημερώνει σωστά και ωριμάζει τους Πολίτες – ενώ η συλλογική κοινή γνώμη είναι σχεδόν αλάνθαστη. Απολύτως σωστή δε όταν ενημερώνεται σωστά και δεν χειραγωγείται από εκείνα τα άθλια ΜΜΕ, τα οποία ευρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Ακόμη περισσότερο πως η Ελλάδα, μέσα στα πλαίσια ενός τέτοιου κοινωνικού συστήματος, όχι μόνο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την κρίση, αλλά, ταυτόχρονα, να ευτυχήσει – να γίνει δηλαδή η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα στον πλανήτη, αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις άλλες χώρες.

Άλλωστε το έχει εφαρμόσει και το έχει αποδείξει στο παρελθόν – ενώ κανένας δεν θα μπορούσε να μας πείσει πως οι τότε Έλληνες ήταν ικανότεροι των σημερινών, οι οποίοι έχουν βιώσει μία πορεία άνω των 2.000 ετών, σχετικά με την Αρχαία Ελλάδα και τους προγόνους τους.

Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ουσιαστικά θεωρούμε προσβλητικές για την Ελλάδα τις συνεχείς αναφορές στην «Ελβετική Δημοκρατία», την οποία άλλωστε ίδρυσε Έλληνας – ο Καποδίστριας (άρθρο). Εν τούτοις, επειδή είναι η  μοναδική που λειτουργεί τώρα, με την Ελβετία να θεωρείται ως η χώρα νούμερο ένα στον πλανήτη, όσον αφορά το που θα ήταν καλύτερα να γεννηθεί ένας άνθρωπος σήμερα (σχετικά πρόσφατη έρευνα), είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε.

Παράλληλα όμως θα πρέπει να αναφερόμαστε στην πηγή της – στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία ήταν η «γενεσιουργός» αιτία της ευημερίας, της απίστευτης γνώσης, της μοναδικής τέχνης και γενικότερα του πολιτισμού της πατρίδας μας (πηγή: Παμπούκης).

Ειδικότερα, η Αθήνα τότε όριζε ολόκληρη την Αττική, με το συνολικό πληθυσμό της περιοχής να αγγίζει τα 250.000 άτομα. Από το σύνολο, οι 35.000 περίπου ήταν Αθηναίοι Πολίτες, έχοντας πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ενώ οι υπόλοιποι γυναίκες, μέτοικοι και δούλοι – με τους δούλους να υπολογίζονται στους 120.000. Η πόλη διοικείτο από τρία πολιτικά σώματα:.

(α)  Από την εκκλησία του δήμου, η οποία ήταν το κυρίαρχο σώμα και συνιστούσε τη γενική συνέλευση των Πολιτών. Ο ελάχιστος αριθμός των Πολιτών, οι οποίοι όμως έπρεπε να είναι άνω των είκοσι ετών, προκειμένου να έχει η εκκλησία του δήμου απαρτία και να μπορεί να αποφασίζει, είχε καθοριστεί στις 6.000.

Η εκκλησία του δήμου είχε απεριόριστες δικαιοδοσίες, ενώ το κύριο έργο της ήταν να ψηφίζει τους νόμους, αφού όμως της είχε υποβληθεί προηγουμένως σχετικό «προβούλευμα» από τη βουλή. Η βουλή λοιπόν, μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνη για την προετοιμασία των νόμων, οι οποίοι θα δίνονταν προς περαιτέρω επεξεργασία και ψήφιση στην εκκλησία του δήμου.

Στην Ελβετία σήμερα η εκκλησία του δήμου είναι ουσιαστικά το εκλογικό σώμα, οι Πολίτες της χώρας – οι οποίοι ψηφίζουν ανά τρεις περίπου μήνες τους βασικούς νόμους, μετά από επεξεργασμένες προτάσεις των κομμάτων ή ενός ορισμένου αριθμού Πολιτών. Οι Ελβετοί ψηφίζουν επίσης τους νόμους στα ομοσπονδιακά κρατίδια, στους δήμους και στις κοινότητες, κάποιες φορές τους προϋπολογισμούς, ενώ ελέγχουν συστηματικά την εκάστοτε εξουσία – αυτοδιοικητική και εθνική (άρθρο).

(β)  Από τη βουλή των πεντακοσίων, η οποία αποτελούσε στην ουσία το οργανωτικό και ελεγκτικό σώμα της εκκλησίας του δήμου – προετοιμάζοντας τους νέους νόμους και τις άλλες διατάξεις που θα υποβάλλονταν στην εκκλησία για ψηφοφορία (η χριστιανική εκκλησία ίσως υιοθέτησε από την Αρχαία Ελλάδα το όνομα της, επιδιώκοντας να αποκτήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και το κύρος της συγκεκριμένης ανώτατης εξουσίας).

Οι πεντακόσιοι βουλευτές (50 από κάθε μία από τις δέκα φυλές, όλοι άνω των 30 ετών), εκλέγονταν με κλήρο, με «λαχνό» δηλαδή, ενώ η ανιδιοτελής φυσικά θητεία τους διαρκούσε έναν χρόνο. Εκτός από την προετοιμασία των νόμων, η βουλή είχε όλο το ελεγκτικό έργο των δραστηριοτήτων της πόλης, καθώς επίσης τον έλεγχο του έργου των ειδικών αρχόντων, την εξωτερική πολιτική και διπλωματία, αλλά και τον έλεγχο των δημοσιονομικών (έσοδα και έξοδα της πόλης-κράτους).

Όπως βλέπουμε εδώ, το θέμα δεν είναι ο αριθμός των βουλευτών, αλλά η ανιδιοτελής συμμετοχή τους στη βουλή, καθώς επίσης ο τρόπος εκλογής τους. Είναι λοιπόν ανόητες εάν όχι πονηρές όλες εκείνες οι αναφορές σχετικά με τη μείωση τους σήμερα στους 200, αντί 300 – πόσο μάλλον όταν, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε από τη θεωρία των πιθανοτήτων, όσο μεγαλύτερος ο αριθμός, τόσο πιο ισορροπημένα είναι τα αποτελέσματα του..

(γ)  Από το δικαστικό σώμα που ονομαζόταν Ηλιαία, αποτελούμενη από 6.000 δικαστές (600 από κάθε φυλή). Εκλέγονταν με κλήρο, όπως οι βουλευτές, ενώ η θητεία τους διαρκούσε επίσης ένα χρόνο. Το σώμα συνεδρίαζε κατά τμήματα των 600 δικαστών (που και αυτά καθορίζονταν με νέα κλήρωση), ενώ για να θεωρηθεί πως το τμήμα βρισκόταν σε απαρτία, έπρεπε να είναι τουλάχιστον 501 δικαστές παρόντες!

Ολοκληρώνοντας, όπως διαπιστώσαμε από την πολύπλοκή και αξιοθαύμαστη για την εποχή της δομή της άμεσης δημοκρατίας, η οποία για εμάς σήμερα θεωρείται παραδόξως ως ουτοπική, ως μη εφικτό να πραγματοποιηθεί όνειρο, βασιζόταν, σε τελική ανάλυση, στον κλήρο. Ήταν αδύνατον επομένως να «καταστρατηγηθεί» εκ των προτέρων, αφού κανένας δεν γνώριζε εάν θα συμμετείχε στα διάφορα όργανα – ενώ, το μικρό χρονικό διάστημα της θητείας, δεν επέτρεπε ουσιαστικά τη διαφθορά..

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι, η μοναδική δυνατότητα προστασίας μας απέναντι στη συνεχώς πιο ισχυρή οικονομική εξουσία είναι η πολιτική. Ταυτόχρονα, είμαστε επίσης απολύτως βέβαιοι πως η μοναδική μας δυνατότητα προστασίας απέναντι στη σχεδόν νομοτελειακή πολιτική διαφθορά και διαπλοκή, είναι η άμεση δημοκρατία – η απ’ ευθείας συμμετοχή των Πολιτών δηλαδή στην ψήφιση των βασικών νόμων, καθώς επίσης στον έλεγχο των εκάστοτε κυβερνώντων.

Προφανώς βέβαια δεν χρειαζόμαστε να «ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό» – ειδικά εμείς οι Έλληνες οι οποίοι, όχι μόνο διαθέτουμε τον τρόπο εφαρμογής της, αλλά αποτελεί μέρος των γονιδίων μας. Οφείλουμε λοιπόν να επιβάλλουμε με κάθε τρόπο την υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να ευημερήσει ποτέ η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη πατρίδα μας.

Εάν δεν το κάνουμε, είτε χειραγωγούμενοι από τους πολιτικούς μέσω των ΜΜΕ, είτε από φόβο, είτε από αδυναμία, είτε από απλή ανοησία, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας – οπότε δεν θα πρέπει να έχουμε παράπονα όταν λεηλατείται η ιδιωτική και δημόσια περιουσία μας, όταν εξευτελιζόμαστε διεθνώς, όταν βασιλεύει η διαφθορά, όταν επικρατεί ατιμωρησία, όταν μετατρεπόμαστε σε σκλάβους χρέους της εγχώριας ή διεθνούς ελίτ κοκ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Ρωμαϊκή Δημοκρατία: Παράλληλα με την κλασική ελληνική δημοκρατία είχε αναπτυχθεί στην Ιταλία και η ρωμαϊκή δημοκρατία (res publica), μετά την εκθρόνιση του τελευταίου βασιλιά της Ρώμης. Όμως, παρά την απόδοσή του ονόματός της στα ελληνικά, δεν επρόκειτο για δημοκρατικό σύστημα αλλά για μία «λαϊκή αριστοκρατία» – με αρκετά πολύπλοκους μηχανισμούς ελέγχου και εξισορρόπησης συμφερόντων, όπως οι σημερινοί, οι οποίοι αναπτύχθηκαν στο πέρασμα του χρόνου.

Οι εκτελεστικοί άρχοντες της πόλης εκλέγονταν για ετήσιες θητείες από τις γραμμές των παλαιών, «καθαρόαιμων» και αριστοκρατικών ρωμαϊκών φατριών, των «πατρικίων» – ενώ η μεγάλη μάζα του λαού της πόλης, οι «πληβείοι» που προήλθαν από τις επιμειξίες με ξένους πληθυσμούς, δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι παρά μόνο για το αξίωμα των δημάρχων, από το οποίο οι πατρίκιοι αποκλείονταν.

Αμερικανική Δημοκρατία: Οι θεμελιωτές του κράτους των Η.Π.Α. απέρριψαν ρητά την άμεση δημοκρατία ως επιλογή – πιστεύοντας ότι θα οδηγούσε στην υπερίσχυση των πολυπληθέστερων κατώτερων κοινωνικών τάξεων ή σε χαοτική αταξία. Έτσι, διαμόρφωσαν την «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ονομάζοντας το νέο πολίτευμα «ρεπουμπλικανικό» και όχι «δημοκρατικό» – ώστε να παραπέμπει στο ρωμαϊκό κράτος της ελληνιστικής περιόδου.

Του Βασίλη Βιλιάρδου
Πηγή: www.analyst.gr