Aπόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του υποψήφιου Ευρωβουλευτή Γιώργου Λ. Κόκκα.
Καθοριστικής σημασίας παράγοντας για τη ορθή οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών είναι η έκταση και ο πληθυσμός κάθε πολιτικής ενότητας στην οποία ασκείται κρατική εξουσία και λειτουργίες. Είναι φανερό ότι ανάλογα με το μέγεθος κάθε κράτους και των αριθμό των κατοίκων του, όπως και με επιμέρους ιδιαίτερα στοιχεία που μπορεί να αφορούν την πυκνότητα του πληθυσμού ή την πυκνότητα πρόσβασης στο κέντρο ή στα ακραία χωριά-κοινότητες κάθε κράτους αλλά και στις δυνατότητες επικοινωνίας των κατοίκων μεταξύ τους , αναπτύσσονται ή δυσχεραίνονται οι δυνατότητες άμεσα δημοκρατικής λειτουργίας του κράτους ή ο εξαναγκασμός σε μορφές αντιπροσώπευσης όταν η άμεση συμμετοχής των πολιτών σε συνελεύσεις διαβούλευσης και λήψεις αποφάσεων δεν είναι εφικτή. Εξίσου επηρεάζουν αυτή τη δυνατότητα δημοκρατικών εφαρμογών το επίπεδο και η ποιότητα των κατοίκων και πολλοί υποκειμενικοί παράγοντες που αφορούν πολιτισμικές παραδόσεις και το ταπεραμέντο κάθε λαού.
Το πολιτιστικό και οικονομικό εποικοδόμημα που δημιουργείται σε κάθε κράτος σχετίζεται με τη δομή και τις δυνατότητες που δίνει στους κατοίκους του να αναπτυχθούν. Είναι καθοριστική η απάντηση στο ερώτημα ποιος αποφασίζει και με ποιο τρόπο για τις κρίσιμες επιλογές του τι θα παραχθεί, πως θα δομηθούν οι υπηρεσίες στο κάθε κράτος και το πόσο γίνεται φιλικό προς τους κατοίκους ή τους επενδυτές, ώστε να διευκολύνουν την οικονομική και ποιοτική ανάπτυξη τους. Τα σύγχρονα κράτη που είναι και μέλη του οργανισμού των ενωμένων εθνών έχουν απίστευτες μεταξύ τους διαφορές σε έκταση και πληθυσμό που ποικίλει από την Ρωσία , Βραζιλία , Ινδία και Αυστραλία μέχρι την Ανδόρα το Λιχτενστάιν το Χονγκ Κονγκ και την Σιγκαπούρη, ενώ και τα ενδιαμέσων μεγεθών κράτη (που έχουν όλα μια ψήφο στον ΟΗΕ) ποικίλουν ως προς την ανάπτυξη και τις δομές τους από την αποκεντρωμένη ομοσπονδιακή Γερμανία και Ελβετία μέχρι την συγκεντρωτική Γαλλία και χώρες τις Λατινικής Αμερικής ή την χαοτική Ελλάδα , που καταρχήν απασχολεί το βιβλίο αυτό.
Θεωρούμε ότι η ενότητα πληθυσμού που καλύπτει κατά βάση όλες τις συμπληρωματικές ανάγκες μιας σχεδόν πλήρους οικονομικής ζωής βρίσκεται στα όρια μας σύγχρονης ελληνικής πόλης , μαζί με τον ζωτικό της περίγυρο, που εκτείνεται μέχρι τα όρια καθενός από τους 52 παραδοσιακούς νομούς της ελληνικής επικράτειας , εξαιρουμένων των ειδικών περιπτώσεων των 3 μητροπολιτικών κέντρων Αθηνάς-Πειραιάς, Θεσσαλονίκης και Πατρών . Όλες οι υπόλοιπες μεσαίες πόλεις της Ελλάδας μαζί με τον συνήθως ομώνυμο με αυτές νομό που τις περιβάλει (πχ Ξάνθη και νομός Ξάνθης, Τρίκαλα και νομός Τρικάλων , Ρέθυμνο και νομός Ρεθύμνου) έχουν κοινά παραδοσιακά στοιχεία ως προς την έκταση και τον πληθυσμό τους τουλάχιστον που κυμαίνεται στα όρια των 5ψηφιων αριθμών δηλαδή γύρω στους 50.000 κατοίκους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχαιοελληνικές πόλεις –κράτη υπήρχε η παράδοση από αρχαιοτάτων ιστορικών χρόνων , όταν ο πληθυσμός της πόλης ξεπερνούσε κάποια όρια (λέγεται ότι αυτό συνέβαινε όταν δεν μπορούσε κάποιος να θυμάται έστω απλώς οπτικά τις φυσιογνωμίες των συμπολιτών του ) αποφάσιζε η πόλη να ιδρύσει αποικίες σε άλλα μακρινά ή και εξωτικά για την τότε εποχή μέρη (πχ η Χαλκίδα στη Χαλκιδική και πολλές πόλεις στη μεγάλη Ελλάδα ή και στις ακτές της σημερινής Γαλλίας ), χωρίς να αφήνετε η πόλη να καταντήσει τερατούπολη αριθμητικά ,όπως οι σύγχρονες μητροπόλεις της παγκοσμιοποίησης. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων τους οδηγούσε στο να ξεσπιτωθούν κυριολεκτικά με απίστευτες δυσκολίες και κινδύνους, αν αναλογιστεί κανείς τα μέσα που υπήρχαν την εποχή εκείνη, από το να συναθροίζονται τεράστιοι πληθυσμοί σε μια και μόνο πόλη , στοιχείο που προφανώς θεωρούσαν πολύ πιο επικίνδυνο και εξοντωτικό από το να μεταφερθούν τμήματα του πληθυσμού της πόλης μακριά και σε άγνωστα μέρη ιδρύοντας αποικία της πόλης τους (που φυσικά δεν είχα καμία απολύτως σχέση με την καταστροφική αποικιοκρατία).