Aπόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του υποψήφιου Ευρωβουλευτή Γιώργου Λ. Κόκκα.
Η παραποίηση του όρου δημοκρατία σε όλα τα πολιτικά συστήματα που επικρατούν σε πολλές χώρες του κόσμου στη σύγχρονη εποχή και δεν έχει καμία σχέση με το κράτος του δήμου δηλαδή των λαών κάθε χώρας, αλλά με την επικράτηση οικονομικών και άλλων ολιγαρχιών στους πολλούς πολίτες, που δεν θα πρέπει να αποκαλείται δημοκρατία αλλά ρεπούμπλικα, πρέπει να αποκατασταθεί πλέον στο νόημα και την ουσία της. Είναι επιτακτική ανάγκη τουλάχιστον για να συνεννοούμαστε αλλά και για να αποκαταστήσουμε τα οφέλη της αυθεντικής δημοκρατίας των θετικών επιδράσεών της στην κοινωνία να μεταχειριστούμε έναν νεολογισμό που να αποτυπώνει με ακρίβεια το νόημα της και στην περίπτωση αυτή προτείνουμε να χρησιμοποιηθεί ο όρος ΣΕΔοκρατία δηλαδή κράτος των Σύγχρονων Εκκλησιών του Δήμου ή των Σωμάτων Ενεργών Πολιτών , που καταδεικνύει με σαφήνεια τον συλλογικό τρόπο λήψης αποφάσεων με δημοκρατικό τρόπο και με πρόσωπο που μας εμπνέει και σήμερα το μονοεδρικό σώμα της εκκλησίας του δήμου, όπως αποκαλούσαν την συνέλευση των ενεργών πολιτών στην Αθήνα του χρυσού αιώνα του Περικλή. Θεωρούμε ότι ο σύνθετος αυτός όρος αποκλείει την δυνατότητα διαστρέβλωσης του πραγματικού δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως επί αιώνες συμβαίνει παγκόσμια με την υποκατάσταση του λαού (δήμου) από τους δήθεν αντιπροσώπους της. Αυτή ακριβώς η τερατώδης έμπνευση της δήθεν αντιπροσώπευσης πολιτών από άλλους πολίτες-πολιτικούς επειδή μία φορά κάθε 4 χρόνια υποτίθεται ότι δίνεται “εν λευκώ” εξουσιοδότηση επί παντός επιστητού σε κάποιο πολιτικό που ο πολίτης δεν συμμετείχε καν στη διαδικασία ένταξής του στο ψηφοδέλτιο είναι το κρίσιμο σημείο που ευνουχίζει τις πραγματικές δημοκρατικές διαδικασίες. Θα πρέπει να αποκατασταθεί το ανεπανάληπτο βίωμα της αυθεντικά δημοκρατικής διαδικασίας που προκαλεί συνθέσεις γόνιμων ιδεών και απόψεων ως κύτταρο της κοινωνικοπολιτικής διαδικασίας ,που γεννά όλες τις αποφάσεις του συλλογικού βίου των κατοίκων κάθε δεδομένης περιοχής.
Και επειδή η άσκηση της δημοκρατίας προϋποθέτει κάποια όρια κατά προτίμηση ιδανικά μέγιστης έκτασης και πληθυσμού για να λειτουργούν πάντα και ορθά οι θεσμοί της πραγματικής δημοκρατίας πρέπει να προσδιοριστεί κατά προσέγγιση το όριο που συμπληρώνει μια οικονομική ενότητα κατοίκων που μπορεί να έχει οικονομική και κοινωνική αυτάρκεια από πλευράς υφισταμένων επαγγελμάτων και λοιπών αναγκών για να λειτουργεί πλήρως μια τοπική οικονομία χωρίς ταυτόχρονα να χρειάζεται να καταφεύγουμε σε αντιπροσώπους των πολιτών για να ξεπεράσουμε την πραγματική αδυναμία συνευρέσεως όλων των δημοτών που έχουν πολιτικά δικαιώματα σε μια σύγχρονη εκκλησία του δήμου.
Ως προς τους λόγους που καθιστούν αναγκαίο τον προτεινόμενο νεολογισμό των ΣΔ για να αποτυπώσουμε το ακριβώς νόημα της αναγκαίας δημοκρατικής διαδικασίας στη σύγχρονη εποχή θα πρέπει να διευκρινίσουμε κατά λέξη τι κατοχυρώνονται με τις επιμέρους παραδοχές αυτών των όρων , ώστε να μην μπορεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία να κανιβαλιστεί έναν μονολεκτικός όρος όπως η “εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσα” και πολλαπλά ικανοποιηθείσα δημοκρατία. Κατά αρχήν το ουσιαστικό που προσδιορίζει την κυρία έννοια της αυθεντικής δημοκρατίας είναι η λέξη <Εκκλησία>. Ο όρος αυτός που πρακτικά σημαίνει συνέλευση η αντάμωμα κατόπιν πρόσκλησης (έκκλησης = εκκλησία = assembly διεθνώς) και πιστοποιεί το γεγονός ότι το βασικό όργανο λήψης αποφάσεων πρέπει να είναι συλλογικό και όχι άτομο ,όπως δυστυχώς συμβαίνει στα σημερινά πολιτικά συστήματα και όχι πολιτεύματα , δηλαδή της πρωθυπουργοκεντρικής δημοκρατίας (αντιπροσωπευτικής )ή της προεδρικής δημοκρατίας (κράμα αντιπροσωπευτικής και μοναρχικής δήθεν δημοκρατίας) ή και της βασιλείας , που με κάθε μορφή αποτελεί κλασσικά μοναρχικό θεσμό .όλα αυτά τα πολιτικά συστήματα, επειδή ακριβώς είναι μοναρχικής έμπνευσης και δομής εξουσία που επιβάλλεται από κάτω προς τα πάνω σε υπάκουους υπηκόους και όχι σε ενεργούς πολίτες, βρίσκονται στον αντίποδα της πραγματικής δημοκρατίας που προϋποθέτει συλλογικά όργανα-σώματα μαχόμενων πολιτών-οπλιτών ,όπως οπλίτες-πολίτες ήταν και όσοι είχαν πολιτικά δικαιώματα στην μοναδικά σχεδόν γνήσια ιστορική εκδοχή της άμεσης δημοκρατίας που ήταν το πολίτευμα της αρχαία Αθήνας. Σε κάθε περίπτωση η δυνατότητα να παράγονται οι αποφάσεις που αφορούν όλους σε ένα τοπικό επίπεδο που υπάρχει η μέγιστη δυνατή διαφάνεια και οι πολίτες που συναποφασίζουν έχουν τουλάχιστον μια οπτικά η γνωριμία μεταξύ τους καθιστά πιο αποτελεσματικά κάθε απόφαση που αφορά τα κοινά χωρίς να κρύβονται μυστικές συναλλαγές και ύποπτα παιχνίδια διαπλοκής φανερών και μη εξουσιαστών , που τα χρεώνονται στο τέλος οι πολίτες όπως δυστυχώς συμβαίνει με όλα τα πολιτικά συστήματα και όχι πολιτεύματα των δήθεν δημοκρατιών της εποχής μας.( σε άλλο κεφάλαιο θα εξηγήσουμε πως θα γίνετε η διασύνδεση των αποφάσεων των εκκλησιών του δήμου μεταξύ τους σε περιφερειακό, εθνικό, ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο επίπεδο, στα πλαίσια των δομών του λεγόμενου Συνομοσπονδιακού κοινοτισμού, όπως επιστημονικά αποκαλείται της από κάτω προς τα πάνω –bottom up- δόμησης μιας υγιούς κοινωνίας )
Η λέξη «ΔΗΜΟΣ» που χρησιμοποιείται ως θεμελιακός όρος για να αποδώσει την έννοια της αυθεντικής Δημο-Κρατίας και αποδίδεται όπως ιστορικά γεννήθηκε ως σιαμαία έκφραση με την «Εκκλησία του Δήμου» αποτελεί το εκάστοτε ορισμένο κατά περίπτωση η κατά περιοχή σώμα πολιτών που έχει το δικαίωμα να ψηφίζει δημοκρατικά σε κάθε εκάστοτε συνέλευση-εκκλησιά αυτού κατά τρόπο που να αφήνεται με ευελιξία να αυτοπροσδιορίζεται κατά περίπτωση σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα , ανάλογα με τον τόπο κατοικίας ή με το επάγγελμα ή με το ειδικό πολιτισμικό ενδιαφέρον που προσδιορίζει τον κάθε δήμο. Δηλαδή , το κράτος των σύγχρονων εκκλησιών του δήμου δίνει την δυνατότητα σε κάθε πολίτη να συμμετέχει και να επηρεάζει τις αποφάσεις της κοινωνίας των πολιτών όπου φύσει και θέσει συμμετέχει με δημοκρατικό τρόπο , χωρίς να εμπιστεύεται αναγκαστικά αντιπροσώπους του. Συγκεκριμένα μπορεί στο πολίτευμα της ΣΕΔοκρατίας ο κάθε πολίτης –αρσενικού θηλυκού, τρίτου φύλου ή και κάθε άλλης πολιτισμικής ιδιαιτερότητας να συμμετέχει άμεσα, δηλαδή χωρίς ενδιάμεσους πολιτικούς ή δήθεν αντιπροσώπου της στην λήψη των αποφάσεων που τον αφορούν με την συνείδηση ότι ανήκει στην αντιστοιχεί εκκλησία του δήμου είτε της κατοικίας είτε της εργασίας είτε του ειδικού του ενδιαφέροντος.
Τέλος , η λέξη «Σύγχρονη» που εξίσου αλληλένδετα με τις άλλες 2 λέξεις που μόλις αναπτύχθηκαν συνπροσδιορίζουν το πολίτευμα των σύγχρονων εκκλησιών του δήμου (ΣΕΔ) δηλαδή την Σεδοκρατία , έχει την διαχρονική ευελιξία να εξελίσσεται ανάλογα με τα ήθη-τα έθιμα και τις ιστορικές παρεμβάσεις αενάως , χωρίς να δεσμεύεται από στερεότυπα και θέσφατα οποιασδήποτε αρχής που επί χιλιετηρίδες βασανίζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα είτε στο όνομα ενός θεοκρατικού πολιτικού συστήματος , είτε στο όνομα ενός ιδεολογήματος (πχ καπιταλισμού, σοσιαλισμού, κομμουνισμού), είτε στο όνομα ενός πολυχρονεμένου ανώτατου άρχοντα , αλάθητου βασιλέα , πάπα, ή κάθε μονάρχη. Αυτή η καινοτόμα πολιτική αντίληψη του να συμπεριλαμβάνεται στον ουσιαστικό πυρήνα του νεολογισμού, που προσδιορίζει την αυθεντική λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας του όρου «σύγχρονης», δίνει μια ευέλικτη προοπτική μετεξέλιξης τις κάθε εκκλησίας του δήμου στην εκάστοτε σύγχρονη εκδοχή της , όπως της προσδιορίζουν τα εκάστοτε ζώντα μέλη της και όχι όπως προηγούμενες γενεές καταδυναστεύουν επί πολλούς αιώνες τις μελλοντικές κοινωνίες των προγόνων τους με αναχρονιστικούς νόμου – Συντάγματα και κανόνες δικαίου ή μνημόνια αποπληρωμής δανείων που κατανάλωσαν οι προηγούμενες γενεές, χωρίς να ερωτώνται οι επόμενες, επειδή ακριβώς δεν υφίσταται η έννοια της συγχρονικότητας ούτε στις πολιτικές επιστήμες ούτε στις πολιτικές εφαρμογές της συγκρότησης των σύγχρονων κοινωνιών.
Η σύνθεση των 3 αυτών αλληλένδετων λέξεων-όρων σε μια νέα έννοια συμπαγή που υποκαθιστά τον όρο δήμος στη λέξη δημοκρατία με τον όρο «σύγχρονες εκκλησίες του δήμου ΣΕΔ» αφαιρεί πλέον την δυνατότητα από τους εκάστοτε ολιγάρχες-επιβήτορες των λοιπών συνανθρώπων τους στις ανθρώπινες κοινωνίες να διαστρέψουν ξανά τη λέξη δήμος με οποιαδήποτε φενάκη ή απάτη όπως επί αιώνες κάνουν με την χρησιμοποίηση των αντιπροσώπων-πολιτικών για να εκφράσουν δήθεν τον δήμο αντί του πραγματικού δήμου που είναι το σώμα των δημοτών–πολιτών , συνερχόμενο σε εκκλησία-συνάθροιση σε διάφορους τόπους και χρόνους ,ανάλογα με της ιδιότητες και τα ειδικά ενδιαφέροντα του κάθε ενεργού και μαχητή πολίτη. Θεωρούμε ότι η χρήση του σύνθετου αυτού όρου που συνδυάζεται και με την ανάπτυξη του όλου πολιτεύματος της ΣΕΔοκρατίας όπως ακολουθεί αυτές τις σελίδες, αποσοβεί, κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης της δημοκρατικής αλήθειας , καθώς και της ειλικρίνειας του συγγραφέα που επί 3 συνεχόμενες δεκαετίες διακονεί με συνέπεια τα προτάγματα της καταχρηστικά αποκαλούμενης άμεσης δημοκρατίας ενώ θα έπρεπε και μόνη η λέξη δημοκρατία ότι αυτό το βιβλίο πραγματεύεται και να απαγορεύεται ακόμα και με ποινικές διατάξεις η λανθασμένη χρήση της λέξης αυτής από θιασώτες αντιπροσωπευτικών ή μοναρχικών ή χουντικών πολιτικών συστημάτων ,που σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν δημοκρατικό πολίτευμα όσο και αν οι ίδιοι διαρρηγνύουν τα «ιμάτια» τους για το αντίθετο.