άρθρο του Συλλόγου προάσπισης της Αυθεντικής Δημοκρατίας
«ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ»
Το ζήτημα της εθνικής διακυβέρνησης των δημοκρατικών πόλεων είναι πολύ σημαντικό για να αφεθεί στην άκρη διότι επεισέρχεται η βασική αντίρρηση της λειτουργικότητας ή καλύτερα της βιωσιμότητος της δημοκρατίας στην σημερινή εποχή των εθνικών κρατών και υπερεθνικών οργανισμών. Το παράδειγμα της Ελβετίας δεν θα ήταν αρκετό για να υποστηριχθεί η βιωσιμότητά του αλλά και θα ήταν επιπόλαιο αν δεν στοιχειοθετούσαμε σε βασικές γραμμές το μοντέλο των πόλεων κρατών σε εθνικό επίπεδο τουλάχιστον στον Ελληνικό χώρο.
Είναι πολλοί αυτοί που όταν αντιμετωπίζουν την πολιτική λύση της δημοκρατίας εγείρουν τις αντιρρήσεις πως αυτά δεν γίνονται σήμερα θέτοντας ορθώς την οικονομική βιωσιμότητα του έθνους, που απαιτεί επαρκείς ζωτικούς χώρους, την στρατιωτική ασφάλεια, τους φόβους νέων τοπικών ρήξεων αλλά ακόμα και την ίδια την συνοχή μια τέτοιας δομής.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε πως οι προγονοί μας αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα στην κλασσική εποχή και ήδη πριν την Ρωμαϊκή κατοχή στο καθεστώς των επαρχιών, με επιτυχία συνένωσαν τις Πόλεις σε Αμφικτυονίες με πολιτιστικό και θρησκευτικό περιεχόμενο αλλά και τα Κοινά με οικονομικό ρόλο όπου παρατηρήθηκε κοινό νόμισμα και ισοτιμίες συναλλαγών. Ίσως λοιπόν η διαδρομή μας θα ήτο πολύ διαφορετική αν η Ιστορία δεν αποφάσιζε διαφορετικά.
Θα ήταν επίσης τουλάχιστον αστείο και γραφικό να μιλούσαμε σε μια πραγματικότητα όπου τα εθνικά κράτη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Κίνα έχουν σήμερα το μέγεθος ηπείρων και όταν οι χώρες της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής οδηγούνται προς αυτήν την κατεύθυνση να ομιλούμε για Ομοσπονδία ή Συμπολιτεία πολιτικά αυτόνομων και οικονομικά αυταρκών Πόλεων κρατών. Οι αποστάσεις στην εποχή της κλασσικής εποχής μεταξύ των Δήμων μιας πόλεως φάνταζαν εξίσου τεράστιες με τις αποστάσεις σήμερα μεταξύ χωρών και το ίδιο οι αποστάσεις των πόλεων κρατών με τις αποστάσεις σήμερα μεταξύ των ηπείρων. Το αυτό ισχύει και με τις επικοινωνίες.
Θα ήταν επίσης ρομαντικό και εξίσου επικίνδυνο να στήναμε στα χαρτιά αυτόνομες πόλεις κράτη και να περιμέναμε την εθελούσια ομοσπονδοποίηση τους σε βάθος ενός αόριστου χρόνου μια εξέλιξη που απαιτεί αιώνες δίχως εξωτερική στρατιωτική προσβολή η άλλη πολιτική παρεμπόδιση.
Εξίσου ανόητο όμως είναι να περιμένουμε από τα εθνικά κράτη που στο διάβα αιώνων αγωνίστηκαν με τόση βία και σπουδή να συσταθούν, καταλύοντας κάθε τοπικότητα κάθε αυτονομία και κάθε διαφορετικότητα να επιδιώξουν την αποκέντρωση του συγκεντρωτισμού που επέτυχαν με σκοπό την ευημερία των πολιτών τους την ώρα που παραχωρούν την εξουσία σε υπερεθνικούς χωροφύλακες οργανισμούς της νέας τάξης πραγμάτων.
Όταν επιλέξαμε να υπερασπιστούμε την Δημοκρατία δεν είχαμε κατά νου την υπεράσπιση ενός παρελθόντος που δεν μπορεί να υπάρξει ξανά αλλά την βεβαιότητα πως είναι το μόνο βιώσιμο και ρεαλιστικό μοντέλο πολιτεύματος για ελεύθερη ειρηνική και αξιοπρεπή διαβίωση όλων των λαών του κόσμου και μόνη σωτηρία για την παραμονή του ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη.
Ως εκ των άνω μια τοπική επανάσταση ακόμα και αν συνεπικουρηθεί από άλλες στην ίδια χώρα ή σε άλλες είναι καταδικασμένη όπως αναπτύξαμε στο «Πολιτειακή μεταβολή ή επανάσταση», ακόμα και αν δεν δεχθεί στρατιωτική εισβολή από ξένες ολιγαρχίες αφού ο ζωτικός της χώρος δεν θα είναι επαρκής για την αυτάρκεια των πολιτών της και ο αριθμός των πολιτών της δεν θα είναι ικανός να προσεταιριστεί άλλα εδάφη απέναντι σε άλλα έθνη κράτη, εδάφη απαραίτητα για την ύπαρξή του πέραν των αυτονομημένων γαιών. Είναι απαραίτητη λοιπόν η κατάληψη της εξουσίας σε τουλάχιστον εθνικό επίπεδο όπως αναπτύξαμε στο «η επαναστατική προοπτική της δημοκρατίας» για να είναι βιώσιμη με την παράλληλη και συμπλεκόμενη δράση ενεργής εκκλησίας του δήμου και πολιτικής εταιρείας-κόμματος που θα καταλάβει με όρους κοινοβουλευτικούς την πολιτική εξουσία ώστε με συνταγματική αναθεώρηση να επιτύχει την πολιτειακή μεταβολή όπως αναπτύξαμε στο «η δική μας επανάσταση η λύση στο εκλογικό αδιέξοδο» που παραπέμπουμε τους αναγνώστες.
Με αυτό σαν αφετηρία μπαίνουμε στο κυρίως θέμα μας. Με την διοικητική μεταρρύθμιση του Κλεισθένους επετεύχθη η λύση στο πρόβλημα του τοπικισμού και του φατριασμού που διατάρασσαν τότε την Αθήνα. Η διοικητική ένταξη των δήμων σε δέκα νέες φυλές που απλώνονται και στις τρείς γεωγραφικές περιφέρειες της Αττικής , Παραλία- Μεσόγεια-Κέντρο επέτυχε την ενότητα και ομόνοια στην εύρυθμη λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου και της Βουλής.
Σε απόλυτη αντιστοιχία οι σημερινοί Νομοί της χώρας μπορούν να αποτελέσουν ικανό διοικητικά χώρο για την σύσταση Πόλης με δική της βουλή, εκκλησία του δήμου και δικαστήριο για τις υποθέσεις της επιτυγχάνοντας το αυτοδιοίκητο με τους όρους της ζωής που επιθυμούν και νόμους που οι πολίτες της αποφασίζουν. Άλλωστε η τοπική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλύτερα τις ανάγκες της και μπορεί αν έχει την πολιτική δύναμη να τις επιλύει ικανότερα και καταλληλότερα από την όποια κεντρική διοίκηση που τις αντιμετωπίζει περισσότερο ώς ένα πρόβλημα που θέλει να ξεμπερδέψει το ταχύτερον. Ασφαλώς και οι κάτοικοι του τόπου τον πονούν περισσότερο από τους άλλους και είναι αυτοί που θα προστατεύσουν με την πολιτική δύναμη τις τοπικές παραδόσεις τους και τον χαρακτήρα του τόπου από ένα συγκεντρωτικό κράτος που εκτοξεύει αβίαστα άστοχα διατάγματα και καταστροφικές νομοθεσίες.
…………………………
Διαβάστε ολόκληρο το πολύ ενδιαφέρον άρθρο πατώντας ΕΔΩ.