ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μετά από μακρόχρονες καρποφόρες διαβουλεύσεις, που ενέπνεαν αμοιβαία τον ΣΥΡΙΖΑ και το Ελληνικό Κίνημα ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΕΚΑΔ), το οποίο συστηματικά από εικοσαετίας αναδεικνύει παράλληλους δημοκρατικούς θεσμούς συμμετοχής των Πολιτών στα κοινά, επιβεβαιώθηκε σήμερα 20/1/2015 η πρόθεση προεκλογικής και μετεκλογικής συνεργασίας τους στην αναμόρφωση των αναχρονιστικών θεσμών της Πατρίδας μας, μετά την εποχή των Μνημονίων.
Οι διεθνείς διασυνδέσεις με τα αμεσοδημοκρατικά Κινήματα παγκοσμίως και η πρόσφατη συνεργασία του Ε.Κ.Α.Δ. στις Ευρωεκλογές στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Αντιμνημονιακού Μετώπου, που ανέδειξε έναν Ευρωβουλευτή δημιουργούν τις προϋποθέσεις για διεύρυνση των συμμάχων του ΣΥΡΙΖΑ και σε νέα κοινωνικά στρώματα, που απαιτούνται για να αλλάξουμε την Ελλάδα σε μια δημιουργική αναπτυξιακή και εναλλακτική κατεύθυνση εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής χειραφέτησης των κατοίκων της.
Στο στιγμιότυπο από τη συνάντηση απεικονίζονται οι Γιώργος Κόκκας και Χάρης Κουρής από την Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού του Ε.Κ.Α.Δ. με τον Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Βίτσα.
Άρθρο του Δικηγόρου Γιώργου Λ. Κόκκα,
Συντονιστή του «Δημοβουλίου Πολιτών»
και του Ελληνικού Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας
Όλοι οι Έλληνες πλέον έχουμε βιώσει στην Ελλάδα τις συνέπειες των πέντε σχεδόν ετών ανελέητων μνημονιακών μέτρων και τα κοινωνικά προβλήματα παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις, καθώς μεγαλώνει ο αριθμός των ανέργων και της καθολικής παρακμής σε δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, στέλνοντας στην κόλαση της απελπισίας χιλιάδες εργαζόμενους και όλους σχεδόν τους πολίτες αυτής της χώρας.
Δυστυχώς όμως, όλες οι Κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα αυτού του τόπου αλληθωρίζουν μόνο προς το εξωτερικό για δάνεια και Περισσότερα ΕΔΩ
Διαβάστε την πλήρη Δήλωση πατώντας ΕΔΩ!
Διαβάστε την πλήρη Δήλωση πατώντας ΕΔΩ!
(Ρεφορμιστική αποανάπτυξη ή Ουμανιστική Αποκαπιταλιστικοποίηση;)
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Στο δρόμο προς την ισοκτησία και την Άμεση Δημοκρατία
«Μια αληθινή δημοκρατική κοινωνία, μια κοινωνία που θα κυβερνάται από την γενική βούληση, απαιτεί ισότητα ιδιοκτησίας, τέτοια ώστε κανένας πολίτης να μην μπορεί ποτέ να γίνει τόσο πλούσιος, ώστε ν’ αγοράζει άλλον, και κανένας τόσο φτωχός, ώστε η ανάγκη να τον κάνει να πουληθεί»
Ζαν Ζακ Ρουσσώ
Όλες οι ιστορικές μορφές κοινωνίας, ταξινομούνται με το κριτήριο της σχέσης της κοινωνίας ως σύνολο με τα εκάστοτε κύρια μέσα παραγωγής και εξ’ αυτού διακρίνονται σε κοινωνίες ισοκτησίας-κοινοκτημοσύνης στις οποίες όλοι εργάζονται για κοινό σκοπό και ο παραγόμενος πλούτος ισοκατανέμεται ανάλογα με τις ανάγκες, ή σε κοινωνίες ατομικής ιδιοκτησίας, παραλλαγές της οποίας αποτελούν η ταξική, η εταιρική, η κρατική και η λεγόμενη ‘δημόσια’ σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας ιδιοκτησία, όπου η παραγωγή και η κατανομή των αγαθών αποφασίζεται από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Οι σοσιαλδημοκράτες, παλιοί και ‘νέοι’ και οι λεγόμενοι ‘ελευθεριακοί’ αλλά και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, μάταια αναζήτησαν Περισσότερα ΕΔΩ
Κοινοτισμός και Λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα.
Το ΕΑΜ και ο Κώδικας Ποσειδώνα
“Ο σοσιαλισμός οφείλει να είναι ριζοσπαστικός. Αυτό σημαίνει πως πρέπει
να φτάνει ώς τις ρίζες και η ρίζα είναι ο Άνθρωπος”.
Έριχ Φρομ
«Κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας,
ακόμα κι όταν βέλαζε ‘αριστερά’».
Γκράφιτι στους δρόμους της Βάρκιζας
Στις πρωτόγονες κοινότητες ο ιδιωτικός και ο δημόσιος χώρος ήταν σχεδόν ταυτόσημες έννοιες και καταστάσεις, και συνεπώς τα μέλη τους ήταν όλα προσωπικώς παρόντα και δρώντα, αφού συμμετείχαν ισότιμα και ενεργά με τις σκέψεις, τις προτάσεις, αλλά και με τις αντιρρήσεις τους σε όλες τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και φυσικά με την προσωπική συμμετοχή τους συνέβαλλαν στην καλύτερη δυνατή υλοποίησή τους. Η κοινότητα, συμπεριλαμβάνοντας όλα τα μέλη της στο ενιαίο δικό της κοινοτικό γίγνεσθαι, απέκλειε τον απομονωτισμό, τον ατομισμό και την ιδιώτευση και κατά συνέπεια τον στείρο ανταγωνισμό, με αποτέλεσμα την ταύτιση των μελών της με την ίδια τη συνολική κοινότητα, η οποία με τον τρόπο αυτό δεν εξασφάλιζε μόνο την καλύτερη δυνατή ατομική και συλλογική-κοινοτική επιβίωση, αλλά πρόσφερε ισχυρό αίσθημα ασφάλειας και αυτοπεποίθησης, προϋποθέσεις αναγκαίες για κάθε ατομική και συλλογική δημιουργική πρωτοβουλία.
Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία2 το ιδιωτικό, ο οίκος, η οικονομία, έμεινε έξω από το Δημόσιο, τον Δήμο, τη Δημοκρατία, με αποτέλεσμα οι ανταγωνισμοί στη σφαίρα του ιδιωτικού να αναγκάζουν το δημόσιο σε άμυνα, πράγμα που για κάποιο διάστημα ώθησε τη Δημοκρατία στα ανώτατα όρια της ανάπτυξής της, από κάποιο σημείο όμως και μετά οι ανταγωνισμοί στη σφαίρα του ιδιωτικού άρχισαν να διαταράσσουν τη δημόσια σφαίρα, να υπονομεύουν τη Δημοκρατία και να δημιουργούν τους όρους της εμφάνισης της Ολιγαρχίας, της Αριστοκρατίας και τελικά της Τυραννίας.
Στο διάστημα μεταξύ της αρχαιότητας και της σημερινής εποχής, οι μορφές που διαδέχτηκαν τον πρωτόγονο κοινοτισμό και την Αθηναϊκή Δημοκρατία, όπως τα κοινόβια, οι κομμούνες και ο κοινοτισμός προσπάθησαν να επανασυνδέσουν, το ιδιωτικό με το δημόσιο στηριγμένες στις εμπειρίες, όπως τις μετέφερε η παράδοση, στο πλαίσιο πάντα των εκάστοτε δεδομένων συνθηκών, με αποτέλεσμα την εμφάνιση νέων μορφών κοινοτισμού, οι οποίες αποτέλεσαν και την παθητική ή την ενεργητική άμυνα απέναντι στα καταπιεστικά και εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το φαινόμενο Περισσότερα ΕΔΩ